Het paradoxale gesprek in de taiga (een vervolg) | Erik Boers

In mijn vorige weblog ging ik op zoek naar een manier om boeken als "Anastasia" te bespreken tijdens een Socratisch Café. Uiteindelijk doken enkele suggesties op, waarbij je probeert om een geloofsstrijd tussen voor- en tegenstanders te vermijden. Want dat gevaar dreigt hier: het is een nogal profetisch boek.

Daarmee bleek echter voor mij het laatste woord nog niet gezegd te zijn over Anastasia en het Socratisch Café. Al peinzend over de vorige tekst kreeg ik namelijk een groot contrast voor ogen: Anastasia in de taiga, volledig afgezonderd van de 'mensen', en wij met 16 mensen schouder aan schouder rond de koffietafel in Galerie Van de Water - hartje Eindhoven. Dat zijn nogal verschillende manieren van leven!

Dat maakt het voor mij ook vreemd om zo’n boek te bespreken in het Socratisch Café, want het gesprek met andere mensen lijkt in dit boek bij voorkeur afwezig. Anastasia leeft in volledige harmonie met de natuur en heeft het gesprek met anderen niet nodig. Terwijl Socrates er juist vanuit gaat dat wij regelmatig met de ander in gesprek moeten treden om samen te achterhalen wat het goede leven behelst. 

Opmerkelijk dat een stamgast die opziet tegen drie maanden zonder Socratisch Gesprek dit boek inbrengt als inspiratiebron voor echte filosofie! Aan de andere kant: dit boek is geschreven in de vorm van een meerdaags gesprek: Anastasia legt Vladimir Megre uit hoe zij leeft en waarom. En juist die gespreksvorm maakt het boek aantrekkelijk.

Paradoxaal: de behoefte aan een gesprek over een boek waarin het gesprek als overbodig wordt gezien, geschreven in de vorm van een gesprek.

In deze paradox verschuilen zich enkele vragen waarover ik mij buig in mijn dissertatie:

1. Wat is het belang van een gesprek voor de mens?
2. Wat het is het belang van een gesprek voor organisaties?
3. Wat is het belang van het gesprek voor de (academische) filosofie?

Daarover later ongetwijfeld meer.