Koninklijke Dialoog | Erik Boers

Afgelopen vrijdagmiddag schoof koningin Beatrix aan bij de dialooggroep in Reusel - De Mierden. Via haar commissaris in de provincie Brabant was ze op de hoogte gesteld van de bezinnende gesprekken die wij hebben gevoerd over de spanningen rond megastallen in kleine dorpskernen.

Zo zaten wij daar wat stijfjes met de koningin aan onze tafel en  met de commissaris van de koningin en met haar hofdame en met haar kamerheer. Het ijs was echter al snel gebroken. Toen ik aangaf dat wij gewend waren onze gesprekken te openen met het lezen van een gedicht vroeg ze spontaan wie die dan schreef. (In dit geval de onlangs overleden Bernlef.)

De groepsleden hadden zich voorbereid via enkele vragen die ik hen had toegestuurd, maar ik bood de koningin eerst de gelegenheid om haar vragen en wensen rond dit gesprek te uiten. Vragen had ze genoeg! En goede vragen bovendien, want ze had de gespreksverslagen grondig bestudeerd. En zo ontrolde zich spontaan het gesprek. Ik hoefde niet veel meer te doen dan ervoor te zorgen dat alle verschillende belangengroepen (burgers, boeren, ambtenaren) vrijuit konden spreken. Men viel elkaar niet aan, men viel elkaar niet af. Men sprak op beschaafde toon of met een sterk Kempische tongval. En de koningin toonde persoonlijke betrokkenheid bij het lief en leed in deze agrarische gemeenschap.

Het protocol schreef voor dat hare majesteit duidelijk zou maken dat het gesprek afgelopen was. Maar na drie kwartier, een kwartier later dan gepland, gaf ik aan dat we er nu toch echt een einde aan moesten maken.

Later zagen we haar terug bij de receptie op het gemeentehuis. Wederom nam ze ruimschoots de tijd om met de groep in gesprek te treden. Het was hartverwarmend om te zien hoe het tiental in een kring, schouder aan schouder, rond de koningin stond en openhartig met haar van gedachten wisselden.